باغبانم یا نجار؟
آیا تا به حال به روش کار باغبانان دقت کرده‌اید؟ نهالی یا دانه‌ای را می‌کارند، آب و خاک مناسب و کود را برای زمین و باغ خود فراهم می‌کنند و سپس منتظر می‌مانند. آن‌ها به دانه و درخت و ماهیت درون آن‌ها ایمان دارند. باغبان می‌داند که در دانه خاصیت رویش وجود دارد و درخت راه بزرگ شدن را بلد است. آیا تاکنون باغبانی را دیده‌اید که هر چند وقت یک‌بار خاک را کنار بزند و به دانه کمک کند که پوسته‌ی خود را کنار بزند، یا درخت را بکشد تا قدش بلندتر شود؟ حتی تصور این کار هم ممکن است برای ما خنده‌دار بنظر برسد. حال به نحوه‌ی کار کردن نجارها دقت کنید. آن‌ها چوب را به اندازه‌ی «دلخواه» خود می‌برند و با ابزارهای خود آن را به شیئ «موردنظر » خود تبدیل می‌کنند. هر زمان که ساخته‌ی دست‌شان باب طبع و سلیقه‌شان نبود، شروع به اعمال تغییرات بر روی آن جسم می‌کنند.
فکر می‌کنید سبک تربیتی والدین به کدام یک از دو تصویر بالا نزدیکتر است؟ شما جزو والدینی هستید که بستر مناسب را برای توسعه کودک مهیا می‌کنند و خودشان را کنار می‌کشند تا کودک خودش راه را بیابد، یا اینکه مدام وارد عمل می‌شوید و علایق و سلیقه‌ی کودک را با آرزوهای دلخواه خود معیارسنجی می‌کنید؟ خانم آلیسون گاپنیک، دکترای روانشناسی شناختی و رشد، از تعبیر باغبان و نجار برای این دو سبک تربیتی والدین استفاده می‌کند. ایشان معتقدند که پدر و مادرشدن در دنیای امروزی بیش آنکه یک سبک تربیتی باشد، یک صنعت میلیارد دلاری است که تنها هدف آن تربیت کودکان، برای تبدیل آن‌ها به یک «نوع خاص» از کودک است. او معتقد است که برای پدر و مادرشدن باید مانند یک باغبان عمل کنید که بعد از فراهم‌کردن شرایط، گیاهان در آن بطور ارگانیک رشد می‌کنند و شکوفا می‌شوند.
